Van een onschatbare waarde voor liefhebbers van illusies (76b)

Alle waardevolle informatieve teksten in het boekje zijn verdeeld in vijf hoofdstukken met de volgende titels: “Wat is ruimtelijk zicht?”, “Het stereo- of ruimtelijke beeld”, “Waar moet je op letten om goede ruimtelijke beelden te krijgen?”, “Het waarnemen van ruimtelijke beelden” en “Stereoscopische opnamen over lange afstanden”. Het eerste hoofdstuk begint met een leuke verklaring van ons ‘natuurlijke’ automatisme om onze visuele omgeving ruimtelijk waar te nemen. De grondslag daarvoor is op een natuurlijke wijze in de kinderjaren gevormd door de ontwikkeling van ons visuele systeem.

Ruimtelijke visuele waarneming

Dit visuele natuurlijke 3D-proces werd al snel na de officiële komst van de fotografie (2D) in 1839 een inspiratiebron voor vele uitvinders en ontdekkers om aan de fotografie een extra beelddimensie toe te voegen en om dit nieuwe beeldmedium verder vorm en inhoud te geven. En dat is meer dan gelukt. Daarmee kon de fotograaf de wereld in driedimensies op platte foto’s laten zien aan opdrachtgevers. De auteur maakt bij zijn verklaring en uitleg van het ruimtelijk (stereoscopisch) zien gebruik van een bekend eenvoudig en verrassend visueel ex-periment.

Een model van een Rolleidoscop 3D-camera.

Net zoals onderzoekers experimenten gebruiken om natuurlijke processen te verduidelijken, wordt het volgende experiment uitgevoerd: “We nemen nu in elke hand een puntig voorwerp tussen de duim en wijsvinger, bijvoorbeeld: twee breinaalden, potloden of iets dergelijks. Nu sluiten we één oog en houden we met licht gebogen armen de twee naalden verticaal boven elkaar, zodat de twee punten naar elkaar toe wijzen. Door de bovenste naald omlaag te brengen, zoeken we nu naar het tegenoverliggende punt. (Wordt vervolgd).

“Räumliches Sehen”, Hermann Lüscher, uitgave van Franke & Heidecke, 1928, 32 pagina’s, een reprint van Udo Afalter.