James Bertram Collip (1892-1965)

James Bertram Collip (1892-1965) was een Canadese biochemicus. Hij behoorde tot de groep van onderzoekers uit Toronto. Collip was decaan van de medische faculteit van de Universiteit van West-Ontario. Op 15-jarige leeftijd werd hij toegelaten tot het Trinity College aan de Universiteit van Toronto, waar hij studeerde in de vakken fysiologie en biochemie. Hij behaalde in 1916 zijn doctoraat in de biochemie aan de Universiteit van Toronto. In 1915, op 22-jarige leeftijd, aanvaardde Collip een baan als docent aan de medische faculteit van de Universiteit van Alberta in Edmonton, vlak voordat hij zijn doctoraat afrondde.

In 1923 ontvingen Banting en MacLeod de Nobelprijs.

Hij bleef daar 13 jaar en werd in 1920 bevorderd tot hoogleraar. Hij werd hoofd van de afdeling biochemie. Gedurende deze periode richtte Collip zijn onderzoek op de chemie van het bloed van gewervelde en ongewervelde dieren. Vanaf april 1921 nam Collip een sabbatical en ging hij met steun van een Rockefeller Fellowship zes maanden naar Toronto om te werken bij professor John J. R. MacLeod op de afdeling Fysiologie van de Universiteit van Toronto. Daar bracht zijn onderzoeksactiviteit (naar het effect van pH op de bloedsuikerspiegel) hem naar de marine biologiestations in Woods Hole, Massachusetts (Woods Hole Marine Biology Laboratory) en St. Andrews (New Brunswick) (Huntsman Marine Science Centre) voordat hij aan het eind van het jaar terugkeerde naar Toronto.

John MacLeod leidde het onderzoek van Frederick Banting en Charles Best, die sinds mei 1921 op zoek waren naar een behandeling voor diabetes mellitus (ook suikerziekte genoemd). Al snel werden de testen succesvol afgerond en was de toekomst voor het gebruik van insuline veiliggesteld. Onderzoekers Best, Banting en Collip deelden later het patent voor insuline, dat ze voor het symbolische bedrag van één dollar verkochten aan de Universiteit van Toronto. In 1923 ontvingen Banting en MacLeod de Nobelprijs.