John James Rickard Macleod (1876-1935)

De Schotse medicus John James Rickard Macleod (1876-1935) was in zijn werkzame leven tevens fysioloog en ontvanger van de Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde. Macleod werd geboren in de Schotse plaats Clunie, nabij Dunkeld, als zoon van predikant Robert Macleod. Kort na zijn geboorte verhuisde het gezin naar Aberdeen waar hij ook naar school ging. In 1898 kreeg hij zijn medische graad van de Universiteit van Aberdeen en ging een jaar werken aan de Universiteit van Leipzig.

John Macleod ontving de Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde.

In 1899 werd hij benoemd tot demonstrator fysiologie aan de London Hospital Medical School en in 1902 werd hij lector Biochemie aan die school. In 1903 werd hij hoogleraar Fysiologie aan de Western Reserve Universiteit in Cleveland, Ohio. In 1918 werd hij gekozen tot Professor of Physiology aan de Universiteit van Toronto, Canada. Macleods belangrijkste werk was dat over koolhydraatmetabolisme en zijn werk met Frederick Banting en Charles Best met de ontdekking van insuline om diabetes te behandelen. Hiervoor kregen Banting en Macleod in 1923 samen de Nobelprijs.

Hij deelde de geldprijs met James Collip, een biochemicus die had meegeholpen met het zuiveren van de insuline. In 1928 keerde Macleod terug naar Schotland om voorzitter te worden van de faculteit fysiologie aan de Universiteit van Aberdeen. Hier zette hij zijn onderzoek naar koolhydraatmetabolisme voort. Hij overleed op 58-jarige leeftijd. Macleod is auteur of medeauteur van meer dan 200 wetenschappelijke artikelen. Daarnaast publiceerde hij in totaal elf boeken, waaronder het studieboek Physiology and Biochemistry of Modern Medicine uit 1918, dat tot 1941 in totaal negen edities kende.