Albrecht Eduard Bernhard Nocht (1857-1945)

Albrecht Eduard Bernhard Nocht (1857- 1945) was een Duitse tropische arts en mondhygiënist. Vanaf 1893 was hij de eerste havenarts in Hamburg en van 1900 tot 1930 was hij hoofd van het Instituut voor Scheeps- en Tropische Hygiëne, dat in 1942 naar hem werd vernoemd. Nocht studeerde geneeskunde in Berlijn aan het Friedrich Wilhelm Instituut tot 1881, voltooide zijn studie met een doctoraat en werkte als medisch officier in dienst van de Keizerlijke Marine van 1883 tot 1892.

Albrecht Nocht was een Duitse tropische arts en mondhygiënist.

Vanaf 1887 werkte hij drie jaar lang bij het Keizerlijk Gezondheidsbureau onder Robert Koch. Samen met Georg Gaffky werd Nocht een van Kochs belangrijkste studenten en medewerkers op het gebied van de bacteriologie. Toen in 1892 in Hamburg een cholera-epidemie uitbrak, die 8.605 levens eiste, werden Nocht en later Gaffky als de permanente vertegenwoordigers van Koch naar Hamburg gestuurd om de Hamburgse autoriteiten te adviseren over hun maatregelen. Naar aanleiding van de cholera-epidemie adviseerde Nocht in 1892 om een medische bewakingsdienst voor de haven op te richten.

Het jaar daarop nam de Senaat van Hamburg deze aanbeveling over. De marine ontsloeg Nocht uit dienst en op 1 april 1893 werd Nocht benoemd tot havenarts van Hamburg - een functie die hij bekleedde tot 1906. Van 1906 tot 1920 was hij verantwoordelijk voor het medische systeem in Hamburg. Op 13 september 1919 werd hij uit de marine ontslagen als algemeen chirurg bij de marine (promotie op 18 augustus 1916) en had eerder gewerkt als hoofdarts bij het Reserve Hospital 5 in Altona.

In 1919 werd Nocht benoemd tot hoogleraar tropische geneeskunde aan de medische faculteit van de pas opgerichte Universiteit van Hamburg. In 1932 werd hij verkozen tot lid van de Duitse Academie van Natuurwetenschappers Leopoldina. Op 11 november 1933 ondertekende hij de trouwverklaring van de Duitse professoren aan de nieuwe machthebber van het Duitse Rijk. Bernhard Nocht en zijn vrouw pleegden op 5 juni 1945 zelfmoord met behulp van cyanide. In een afscheidsbrief aan hun kinderen schreven ze dat ze zich niet in staat voelden om de wederopbouw van Duitsland aan te kunnen.