Paul Karrer (1889-1971)

De Zwitserse chemicus Paul Karrer (1889 -1971) was de winnaar van de Nobelprijs voor Scheikunde in 1937. Hij groeide op in Zwitserland, studeerde scheikunde aan de Universiteit van Zürich en promoveerde in 1911 onder Alfred Werner met het proefschrift “Onderzoeken naar Valentie-isomerie in kobalt”. Van 1912 tot 1918 werkte hij aan de synthese van organische arseenverbindingen in het laboratorium van de arts Paul Ehrlich in Frankfurt am Main en keerde in 1918 terug naar de Universiteit van Zürich als buitengewoon hoogleraar organische chemie.

Paul Karrer was de winnaar van de Nobelprijs voor Scheikunde in 1937.

Van 1919 tot aan zijn pensionering in 1956 volgde hij Alfred Werner op als directeur van het Chemisch Instituut. In 1950/51 was hij tevens rector van de universiteit. In Zürich deed Karrer sinds 1926 onderzoek naar plantenpigmenten. Hij isoleerde vitamine A (1931) en synthetiseerde onder andere vitamine B2 en E. Ook onderzocht hij de samenstelling van carotenoïden en flavines. Zijn leerboek “Textbook of Organic Chemistry”, gepubliceerd in 1927, is veelvuldig gepubliceerd en vertaald. Hij deed ook onderzoek naar therapeutisch werkzame stoffen, met name curare-alkaloïden, die in de anesthesiologie worden gebruikt.

Karrer was lid van talrijke wetenschappelijke academies, waaronder van de Duitse Academie van Natuurwetenschappers Leopoldina sinds 1925, van de Académie royale des Sciences, van des Lettres et des Beaux-Arts de Belgique sinds 1939, de Royal Society of Edinburgh sinds 1943, de National Academy of Sciences sinds 1945 en de Académie des sciences, maar ook van chemische en biochemische verenigingen sinds 1947. Paul Karrer stierf in 1971 op 82-jarige leeftijd en werd begraven op de stadsbegraafplaats Fluntern in Zürich. Naar hem is een krater op de maan genoemd.