Max Theodor Felix von Laue (1879-1960)

De Duitse natuurkundige Max Theodor Felix von Laue (1879-1960) werd in 1914 onderscheiden met de Nobelprijs voor de Natuurkunde voor de ontdekking en zijn beschrijvingen van een verstrooiing van röntgenstraling door kristallen. De familie Laue werd in 1913 in de adelstand verheven en mocht hun familienaam uitbreiden met de toevoeging “von”. De middelbare school volgde hij in Straatsburg en slaagde voor het eindexamen in 1898. Er volgde één jaar militaire dienst.

Von Laue onderzocht supergeleiding.

Daarna studeerde hij wis-, natuur- en scheikunde aan de universiteit van Straatsburg, studeerde tevens aan de universiteiten van München en Göttingen en werkte in de groep van Max Planck in Berlijn. In Berlijn sloot hij in 1903 zijn studies af met een promotie. In 1905 werd hij assistent van Max Planck en in 1906 voltooide hij zijn promotieonderzoek.

In München deed hij de belangrijkste ontdekking in zijn carrière, waarvoor hij een onderscheiding ontving. Met de resultaten van zijn experimenten met röntgenstraling op kristallen legde hij de grondslag voor de röntgendiffractie. Ook op het gebied van supergeleiding leverde hij zijn bijdragen. Hij overleed 60 jaar geleden in het jaar 1960 ten gevolge van een auto-ongeluk.