Van een onschatbare waarde voor liefhebbers van illusies (19b)

Er is echter een fundamenteel verschil aanwezig in de beide theorieën en wel bij het vaststellen van voortplantingssnelheiden van het licht in optisch dichtere stoffen. Uiteindelijk is de theorie van Huygens in eerste instantie als “winnaar” uit de tweestrijd gekomen. Zijn golftheorie kreeg aanvankelijk weinig aandacht. Steun voor de golftheorie kwam er onder andere door de resultaten van de lichtsnelheidsmetingen van Jean Bernard Léon Foucault (1819-1868) in 1850, waarmee hij vaststelde dat de voortplantingssnelheid van licht in lucht groter is dan die in water.

Licht als een golfverschijnsel

Bij het bestuderen van het foto-elektrische effect stuitten de wetenschappers Albert Einstein (1879-1955) en Max Planck (1858-1947) zo rond 1905 op een idee dat het licht wel eens zou kunnen bestaan uit kleine deeltjes met een bepaalde massa. Die lichtdeeltjes worden ook wel fotonen genoemd. Genoeg magie om iets meer te weten te komen over het natuurlijke fenomeen van het golfkarakter van licht.

Het gebied van het zichtbare licht tussen 380 nm en 780 nm in het elektromagnetisch spectrum.

Lichtstraling is voor het menselijk oog zichtbaar binnen een klein gebiedje van het elektromagnetische spectrum binnen de golflengten van ongeveer 380 nm tot aan 780 nm. De twee postzegels uit Montserrat geven dit lichtspectrum op een kleurrijke wijze weer. In het studieboekje gaan de auteurs in op meerdere eenvoudig te onderzoeken eigenschappen van licht, zoals het interfereren van lichtstralen en het breken, terugkaatsen, polariseren en buigen van lichtstralen. (Wordt vervolgd).

ISBN 90-11-002601, “Licht als golfverschijnsel”, A. Botzen, C.P. Koene en J.G.E.M. Backus, Uitgeverij Educaboek, 1983, 2e druk, 60 pagina’s.