Van een onschatbare waarde voor liefhebbers van illusies (10c)

In haar uitgebreide inleiding “De interesse in het optische” geeft zij aan dat vanuit de gevestigde kunstwereld er aanvankelijk weinig interesse bestond voor die minimalistische geometrische of abstracte vormen in moderne kunst. Voor 1950 bestonden er geen boeken, catalogi en publicaties met artikelen over optische kunst, die wij later op art gingen noemen.

Op Art als een spel met waarneming

Er was overigens wel een begin gemaakt met pop-art, een andere minimalistische vorm van spelen met eenvoudige voorstellingen, kleuren en kleine toevoegingen en het geheel presenteren als kunst. En natuurlijk wisten kunstenaars met een gedegen kunstopleiding van het bestaan van geometrische ornamenten, tegelvloeren en motieven met wandtegels en de reacties van het publiek op eerder gepresenteerde schilderijen en tekeningen van Hermann von Helmholtz, Vasarely, Kandinsky en Behrens.

Voorbeelden van publicaties van de ‘moeder’ en ‘vader’, Bridget Riley en Victor Vasarely, van de bakermat van optische effecten in de op art-stijl.

In 1964 ontstond de als ‘optical art’ aangegeven beweging, waarin creatieve deelnemers kunst presenteerden, die vooral onze wijze van kijken en verwerken aanvult met een dimensie van beeldbewegingen. Het hele verhaal over de geschiedenis van ‘op art’ is zeer gedetailleerd en informerend weergegeven in het rijk geïllustreerde studie- en referentieboek voor professioneel personen, voor studenten en docenten aan kunstopleidingen en voor alle fans van het magische kijkspel met optische illusies.

ISBN 3-7861-1435-8, “Op Art - Stil, Ornament oder Experiment?”, Karina Türr, Gebr. Mann Verlag, 1986, 187 pagina’s.