Willem Einthoven (1860-1927)

Als Nederlandse arts is Willem Einthoven (1860-1927) bekend geworden als uitvinder van de snaargalvanometer, waarmee Einthoven in de praktijk toepasbare elektrocardiogrammen (ECG) kon laten opnemen. Voor zijn baanbrekende uitvinding werd hij in 1924, inmiddels 95 jaar geleden, onderscheiden met de Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde. Willem Einthoven werd geboren in Nederlands-Indië en groeide vanaf 1874 op in Utrecht.

Willem Einthoven werd bekend als uitvinder van de snaargalvanometer.

In 1878 voltooide hij de HBS en ging geneeskunde studeren aan de universiteit in Utrecht. Al direct toonde hij veel interesse voor de natuurkunde en oogheelkunde. Hij kreeg onder andere les van de fysicus C.H.D. Buys Ballot, fysiologen W. Koster en F.C. Donders en de oogarts H. Snellen.

In 1885 promoveerde Einthoven cum laude bij professor Snellen door zijn proefschrift “Stereoscopie door kleurverschil” en werd in 1886 tot arts bevorderd. Voor zijn uitvinding richtte hij zijn aandacht op eerder ontwikkelde meetinstrumenten, die hij steeds onderzocht en voor zijn proefnemingen op basis van voorgaande resultaten verder voor praktische toepassingen verbeterde.

Al snel na zijn promotie werd hij benoemd tot hoogleraar in de fysiologie en histologie aan de Rijksuniversiteit Leiden. Ook volgde er een huwelijk met Frédérique Jeanne Louise de Vogel. In het jaar 1901 ontwierp en realiseerde hij zijn snaargalvanometer. In 1903 schreef hij zijn verhandeling “Galvanometrische registratie van het menschelijk electrocardiogram”, waarin de uitvinding is beschreven. Met zijn nieuwe meetapparaat bracht Einthoven standaardisatie aan in het uitvoeren van hartmetingen.