Antieke kunst inspireerde vele moderne kunstenaars

Een onwaarschijnlijk kunstzinnige episode in de geschiedenis van het Europese modernisme is een verbinding tussen de avant-garde en antieke kunst, gerealiseerd door kunstenaars met bijzondere interesse in moderne oudheid. Picasso, De Chirico, Léger en Picabia kozen voor een heruitvinding en transformatie van de oudheid in hun creatieve scheppingen tussen 1906 en 1936.

Modern Antiquity: Picasso, De Chirico, Léger, Picabia

Op duidelijk verschillende manieren weerspiegelen klassieke creaties, zoals de raadselachtige pleinen van De Chirico, de post-kubistische vrouwen van Picasso, de gemechaniseerde naakten van Léger en de transparanten van Picabia, wat de twintigste-eeuwse ogen en geesten van deze kunstenaars zo krachtig en boeiend vonden in kunstwerken uit het verleden en hoe ze de kunstvoorstellingen weer modern maakten.

Het classicisme in de moderne tijd is vaak veroordeeld als een conservatieve uiting van de avant-garde in het licht van de totalitaire regimes die zich in deze periode in Europa vormden. Maar verre van een reactie te zijn, bood het klassieke een reeks elementen die verrassend overeenkwamen met het 'moderne'.

Door te kijken naar toonaangevende kunstenaars met verschillende nationale, culturele en politieke achtergronden tegen een eclectisch panel van oude kunst, benadrukken de auteurs in hun bijdragen iconografische verbanden tussen de oudheid en avant-gardisme. De moderne oudheid vestigt ongekende aandacht op de manier waarop deze vier kunstenaars onze hedendaagse ervaring van de oudheid vorm en inhoud hebben gegeven.

ISBN 978-0-89236-977-5, “Modern Antiquity: Picasso, De Chirico, Léger, Picabia”, Christopher Green en Jens M. Daehner, Getty Publications, 2011, 164 pagina’s.