Harold Clayton Urey (1893-1961)

Aan de Amerikaans scheikundige Harold Clayton Urey (1893-1961) werd in 1934 de Nobelprijs voor de Scheikunde uitgereikt. Hij ontving deze prijs voor zijn ontdekking van deuterium. Na het afronden van de opleiding aan de Kendallville High School studeerde hij aan het Earlham College voor een docentencertificaat, dat hij in 1911 behaalde.

Harold Urey ontving in 1934 de Nobelprijs voor de Scheikunde.

Hij werkte daarna 3 jaar lang als onderwijzer. Aansluitend ging hij studeren in het vak Zoölogie aan de Universiteit van Montana, behaalde in 1917 zijn bachelordiploma en ging als onderzoeker in de scheikunde werken. In 1921 ging hij werken op de Universiteit van Californië bij hoogleraar Gilbert Lewis en promoveerde in 1923 in de scheikunde.

Bij Niels Bohr in Kopenhagen deed hij kennis en ervaring op door zijn onderzoek van de atoomstructuur aan het Instituut voor Theoretische Fysica. In 1924 keerde hij terug in de USA en kreeg hij een positie aangeboden op de Johns Hopkins Universiteit. Vanaf 1929 volgde een benoeming aan de Columbia Universiteit in New York en werd hij in 1934 professor. Vanaf 1930 deed Urey met collega’s onderzoek naar de eigenschappen van isotopen van waterstof en ontdekte de waterstofisotoop deuterium.