Van een onschatbare waarde voor liefhebbers van illusies (15b)

Met de beeldtechniek van de stereoscopie kijken we gelijktijdig met twee ogen naar twee nagenoeg gelijke getekende, geschilderde of gedrukte beelden, waarvan de beelduitsnijdingen zich dichtbij of op een bepaalde afstand bevinden. Alle stereoscopische of 3D-beelden kunnen met of zonder optische hulpmiddelen worden bekeken. De twee afzonderlijke, maar wel nagenoeg gelijke beelden of figuren worden als geheel het 3D-stereoscopisch beeld genoemd.

Visuele verrassingen met 3D-anaglyfenbeelden.

In het algemeen worden specifieke optische hulpmiddelen gebruikt om van een compleet stereoscopisch beeld te genieten of om zo’n beeld te beoordelen of te bestuderen voor praktische toepassingen. Stereofotografie kent inmiddels vele praktische toepassingen. In 1830 beschreef Charles Wheatstone de theorie van het stereoscopisch zien. Daarna ging hij door experimenteren dieper in op de praktische uitwerkingen ervan.

Een tijdje later ontwikkelde de Schotse natuurkundige en uitvinder Sir David Brewster (1781-1868) in 1849 een compacte stereoscopische kijker. De stereoscopie is een beeldtechniek voor het realiseren van een beeld met een ruimtelijk beeldeffect op een plat vlak. De magie van stereoscopie werd daarna snel ontdekt bij het publiek.

Door de vlotte komst van stereofotocamera’s en stereoscopische kijkers ontstond er na de eerste helft van de 19e eeuw een run op 3D-camera’s, 3D-kijkers en 3D-stereofoto’s op de bekende stereokaarten. Voor het bekijken van stereoscopische beeldparen zijn diverse technieken, methoden en apparaten beschikbaar.

Met enige kijkoefening is het voor velen mogelijk om stereofoto’s zonder optische hulpmiddelen te bekijken. Een uitstekend samenwerkend waarnemingssysteem van beide ogen en het brein is daarbij een vereiste. Kleuren in de beelden blijven zichtbaar. Bij projectie van stereoscopische beelden zijn speciale apparaten, schermen, filters en 3D-brillen noodzakelijk. (Wordt vervolgd).