Van een onschatbare waarde voor liefhebbers van illusies (39b)

Met het bestuderen van fysiologische, neurologische en psychologische achtergronden van visuele waarneming wordt geprobeerd een verklaring te vinden hoe wij de wereld om ons heen nu echt waarnemen. Voordat er al sprake was van deze drie genoemde vakgebieden was men al begonnen met de bestudering van het visuele systeem en het verwerken van de visuele prikkels in onze hersenen.

Psychologie van de waarneming

Het grootste deel van onze hedendaagse kennis over het functioneren van zien en waarnemen is in vroegere tijden ontstaan, opgebouwd en beschreven door voornamelijk fysiologen en natuurkundigen en algemene wetenschappers. Uit de vroeger opgebouwde kennis is een basis gelegd voor het huidige niveau van de waarnemingspsychologie.

In de 19e en 20e eeuw zijn daaraan veel resultaten van experimenten en wetenschappelijk onderzoek toegevoegd. In die forse periode is veel bekend geworden over de gevolgen van verkeerde waarnemingen, de komst van multimedia, de ontwikkeling van kunstmatige waarneming en onze kennis van het ontstaan van schijnbare waarneming en visueel en optisch bedrog.

Het voor het menselijk oog zichtbare gedeelte in het elektromagnetisch spectrum (380 - 760 nm).

In een subparagraaf krijgen de lezers meteen een indruk van de complexiteit van de waarheid van de eigen waarneming. Enkele voorbeelden van optisch bedrog maken dit verschijnsel duidelijk. De auteur geeft direct aan dat er beperkingen zijn in de manier van behandeling van het onderwerp waarnemen. (Wordt vervolgd).

“Psychologie van de waarneming”, Julian E. Hochberg, Uitgeverij Het Spectrum, 1966, 191 pagina’s.